Anatomiczne mianownictwo weterynaryjne

KSIĄŻKI MAJĄ ZNISZCZONE OKŁADKI

Historia opracowania ujednoliconego, międzynarodowego mianownictwa anatomicznego liczy już ponad 100 lat. Mianownictwo takie miało ograniczyć dowolność stosowania nazw anatomicznych, szczególnie w dydaktyce, nauce i w tekstach publikowanych z zakresu dyscyplin morfologicznych, jak również klinicznych. Pierwsze prace rozpoczęto w roku 1895 wydaniem w Bazylei „Basel Nomina Anatomica" (BNA) w języku łacińskim. Mianownictwo to, które spełniało dostateczną rolę odnośnie do anatomii człowieka, nie odpowiadało w pełni wymogom i jasności nazewnictwa anatomicznego u zwierząt. W tej sytuacji powołano (1899 r.) Międzynarodowy Komitet Weterynaryjnego Mianownictwa Anatomicznego (MKWMA), który bazylejskie mianownictwo miał uzupełnić nazwami struktur występujących u zwierząt i dostosować do użytku weterynaryjnego. Wyniki działalności tego Komitetu nie zostały rozpowszechnione. W roku 1936 ukazało się w Jenie następne mianownictwo, znane jako jenajskie, „Jena Nomina Anatomica" (JNA), wydane również w języku łacińskim. W roku 1955 VI Międzynarodowy Kongres Anatomów w Paryżu dokonał korekty poprzednich wydań Nomina Anatomica, zatwierdził je i opublikował nowe, znane jako wydanie paryskie, „Parisiensia Nomina Anatomica" (PNĄ). Dotąd w podręcznikach anatomii weterynaryjnej stosowano nazwy oparte głównie na mianownictwie bazylejskim (BNA) z uzupełnieniem nazw dla swoistych struktur organizmu zwierzęcego. Było ono źródłem mianownictwa stosowanego również w dydaktyce i w publikacjach naukowych W związku z potrzebą opracowania mianownictwa dla nauk weterynaryjnych, z inicjatywy profesora anatomii i dyrektora Państwowej Szkoły Weterynaryjnej w Alfort - C. Bressou, powołano Międzynarodowe Stowarzyszenie Anatomów Weterynaryjnych, które za jeden z pierwszych celów swojej działalności uchwaliło, że konieczne jest opracowanie weterynaryjnego mianownictwa anatomicznego na podstawie mianownictwa paryskiego (PNĄ) z 1955 roku. Na spotkaniu Stowarzyszenia we Freiburgu, w roku 1957, na przewodniczącego MKWMA powołano prof. dr J. Schreibera z Wiednia. W wyniku działalności Komitetu, w roku 1968 ukazało się pierwsze wydanie „Nomina Anatomica Veterinaria" (NAV) w nakładzie 1000 egzemplarzy. Opublikowanie międzynarodowego weterynaryjnego mianownictwa anatomicznego stało się w wielu krajach podstawą do opracowania własnej, krajowej terminologii. Z inicjatywy prezesa Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych, prof. dr hab. Edmunda Prosta, w styczniu 1970 roku powołano Komitet Redakcyjny do przygotowania mianownictwa w wersji łacińsko-polskiej na podstawie NAV z roku 1968, z uwzględnieniem poprawek wprowadzonych w roku 1973. Opracowanie to ukazało się w roku 1978 pod tytułem „Weterynaryjne Mianownictwo Anatomiczne" (wyd. I). Zasłużyło ono na wysoką ocenę jako dobry przewodnik do posługiwania się prawidłowymi mianami anatomicznymi (polskimi i łacińskimi) w naukach weterynaryjnych i pokrewnych. Jednakże od wydania tego Mianownictwa upłynęły już 24 lata. W tym czasie MKWMA opracował trzy kolejne wydania mianownictwa międzynarodowego, każde poprawiane i uzupełniane. Ostatnie, z roku 1994, różni się od poprzednich w wielu miejscach i działach. Wobec długiej przerwy w nowelizacji mianownictwa polskiego autorzy tej publikacji zobowiązali się do jego uaktualnienia, dodając miana anatomiczne w języku angielskim.

Autorzy