Uprawa śliw

Polskie sady w ostatnich latach ulegają istotnym zmianom. Silnie rosnące drze­wa zastępowane są karłowymi. Zmiejsza się rozstawy sadzenia. Miejsce prawie naturalnych zajęły korony intensywnie cięte, o wysmukłych kształtach, l proces ten nie dotyczy tylko jabłoni, ale w coraz większym stopniu jest zauważalny także w sadach śliwowych. Chociaż należy podkreślić, że wszelkie nowe rozwiązania agro­techniczne, jak na przykład nowoczesne formowanie koron, najczęściej wprowadza się po raz pierwszy właśnie w sadach jabłoniowych, a następnie są one adaptowane do innych gatunków. Intensyfikacja uprawy śliwy jest możliwa, między innymi, dzięki wprowadzaniu do praktyki szkółkarskiej i sadowniczej podkładek słabo rosnących, nowych odmian oraz opracowaniu nowoczesnych metod cięcia drzew, które gwaran­tują uzyskiwanie owoców wysokiej jakości. W najbliższej przyszłości tylko w takich sadach produkcja śliwek będzie opłacalna.

W polskim sadownictwie śliwki pod względem wielkości produkcji nie są tak ważne jak jabłka. Widać to także w gospodarstwach, które uprawę drzew pestkowych, w tym śliw, traktują jako dodatek do jabłoni. Stąd też sady śliwowe są często małe, słabo pielęgnowane i — co się z tym bezpośrednio wiąże — mało wydajne. Sytuacja ta powinna ulec istotnej zmianie. We współczesnym sadownictwie, gdzie jest duża konkurencja, również produkcja śliwek wymaga specjalizacji i dużej wiedzy. Tylko profesjonalne sady, w których uprawa śliw będzie przemyślana i dobrze zorganizowana od momentu posadzenia drzewek aż po przechowywanie i przygotowanie owoców do sprzedaży, mają szansę przetrwania i umocnienia swojej pozycji.

Badania nad uprawą śliw w Instytucie Sadownictwa i Kwiaciarstwa w Skier­niewicach trwają od momentu jego powstania, to jest od 1951 roku. Z wynikami niektórych tych doświadczeń, obserwacji i testów Czytelnik będzie miał okazję się zapoznać, ponieważ wiele danych liczbowych zostało przedstawionych w postaci tabel. Książka zawiera także bogaty przegląd najnowszej literatury zagranicznej dotyczącej uprawy śliw. Znajdują się w niej również informacje i spostrzeżenia autora zdobyte dzięki licznym wyjazdom zagranicznym. To właśnie podczas spotkań z naukowcami z innych krajów dyskutuje się najwięcej szczegółów technologicznych. Okazją do wymiany poglądów są międzynarodowe konferencje śliwowe, które są organizowa­ne pod auspicjami Międzynarodowego Towarzystwa Ogrodniczego i odbywają się systematycznie, mniej więcej co cztery lata. Gospodarzem szóstej konferencji, która odbyła się w 1997 roku, była Polska. Od tamtej pory odbyły się dotąd jeszcze dwie — w 2001 roku w Bułgarii i ostatnia, w 2004 roku, w Norwegii.

Jeszcze do niedawna w Polsce uprawiano tylko jeden gatunek śliwy — śliwę domową. W ostatnim czasie został wprowadzony do produkcji zupełnie nowy ga­tunek — śliwa japońska. Jej drzewa, pędy jak i owoce różnią się wyraźnie od śliwy domowej. Śliwa japońska ma również zupełnie inne wymagania uprawowe. Wśród polskich sadowników wzbudza duże zainteresowanie, dlatego poświęcono jej osobne rozdziały tej książki.

Mam nadzieję, że niniejsze opracowanie przeznaczone zarówno dla dopiero planujących założenie sadu śliwowego, jak i dla prowadzących już produkcję tego gatunku będzie nie tylko cennym uzupełnieniem publikacji już dostępnych na rynku a dotyczących uprawy śliw, ale dzięki najaktualniejszym informacjom i zaleceniom w nim zawartym przyczyni się do unowocześnienia produkcji śliwek w naszym kraju.